สองร้อยเจ็ดสิบ

เราพักค้างคืนกันที่แคมป์เต็นท์สุดหรูอีกฟากหนึ่งของอุทยานแห่งชาติ ราตรีกาลเบียดชิดผนังผ้าใบของเต็นท์ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต อากาศข้นหนืด ยังคงอมเอาความร้อนของช่วงกลางวันไว้ แต่บัดนี้กลับซ้อนทับด้วยเสียงแห่งพงไพร—เสียงคำรามต่ำๆ ของสิงโตจากที่ไหนสักแห่งในระยะไกล เสียงร้องของนกกลางคืน เสียงกรอบแกรบเบาๆ ขอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ